De kleine dingen in ons leven creëren ons geluk. Wij moeders maken het onszelf niet altijd even gemakkelijk. Soms zou het toch zo fijn zijn om even afstand te nemen om te kunnen reflecteren. HOE GAAT HET EIGENLIJK MET MIJ? WAT WIL IK? WAAR HEB IK BEHOEFTE AAN?
Wow, en dan ben ik op eens MAMA, mama van Sam! Het mooiste dat me is overkomen. Echt waar, alle clichés zijn waar. Wat is het bijzonder en wat ben ik dol op dat mannetje. Maar jeetje, het is ook best pittig. Niet per se het ‘mama zijn’, maar alle ballen hooghouden is wel pittig. Want nu ik ineens mama ben geworden, hoef ík toch niet veranderd te zijn?! Want laten we wel wezen: ík verander niet als persoon nu ik in eens moeder ben geworden?! Nee zo ben ik niet! Ik ben een geëmancipeerde, ambitieuze vrouw en kan alle rollen die ik vervul ‘uiteraard’ nog steeds op dezelfde manier vervullen als voordat ik mama werd.
Nou, blijkt dat toch even anders te zijn. Momenteel slaapt Sam door, hebben we een ritme gevonden en neem ik de tijd om mijn proces van de afgelopen twee jaar onder de loep te nemen. En ik ben tot de conclusie gekomen: ik ben doodop! “Dankzij” een ongeluk tot stilstand gekomen – én tot de ontdekking dat ik te ver ben gegaan: ik werd overspannen.
Voor en tijdens de zwangerschap word je met alle hulpboeken en -cursussen voorbereid op wat er komen gaat. En dan heb je een baby’tje in het wiegje naast je liggen en heb je nog de begeleiding van de kraamhulp. Vervolgens ga je na (gemiddeld) drie maanden verlof weer aan het werk en moet je het allemaal zelf doen.
“Ik ben niet zo’n type dat haar hele leven omgooit na het krijgen van een kindje”, was mijn overtuiging. Ik kan best aan mijn carrière blijven werken, een eigen praktijk runnen, hobby’s blijven uitoefenen, gezellige uitstapjes en dinertjes met vrienden en vriendinnen blijven doen, sporten, oh ja – ook nog een leuke partner blijven én de liefste mama van de wereld zijn. En natuurlijk niet één tandje minder als daarvoor (voor het moeder zijn). Sterker nog: liever beter, want ik vervul nu een voorbeeldrol. Ik laat me toch niet kennen? Ik heb niet voor niets een goede opleiding gevolgd, bouw lekker aan mijn carrière – dit geef ik toch niet op? Maar Sam zal ongeveer (maar) 15 jaar echt behoefte hebben aan de zorg van zijn mama. En de eerste drie jaren zijn al voorbijgevlogen. Dilemma!
Intussen ben ik op dat punt gekomen dat ik besef dat ik het niet allemaal meer ‘perfect’ kan doen en dat ik mijn imperfectie mag tonen. Ik ben alleen maar aan het balen dat ik het niet kan doen zoals ik zou willen en zoals er “van mij verwacht wordt”. Schuldgevoelens hopen op en mijn zelfbeeld – dat daarvoor toch best oké was – verkleint. “Loslaten” is het sleutelwoord. Maar hoe doe je dat? Loslaten!?! Het is heel frustrerend te merken dat je de dingen niet meer kunt doen zoals je dat altijd deed. Ik ben wel efficiënter geworden; ik doe meer dingen in minder tijd. Dat, gepaard met een verminderde nachtrust (je slaapt lichter en toch ook relatief korter), zorgt ervoor dat je op een gegeven moment je grens bereikt en je tegen jezelf zegt: ‘ik ben overwerkt (zakelijk én privé)… dit moet anders!’.
Maar hoe dan? Ik ben mij hierin gaan verdiepen en heb veel moeders het hemd van het lijf gevraagd. Met vragen als:
Waar loop jij tegen aan nu je moeder bent?
Hoe hou jij alle ballen hoog?
Wat voor moeder ben jij en zou je willen zijn?
Waar sta jij als persoon eigenlijk voor?
Eigenlijk gaven bijna alle moeders eenzelfde soort antwoord. Ze hadden net als ik – sinds ze moeder waren – niet / nauwelijks stilgestaan bij de vraag ‘wie ben ik en wie wil ik zijn?’. Ze hadden er geen tijd voor en gingen er eigenlijk ook vanuit dat die persoon nog steeds dezelfde was als vóórdat ze moeder werden. Eigenlijk kwam ik erachter dat – of je wilde of niet – dit toch niet zo meer was. Ik ben veranderd…
Op de rem trappen, reflecteren en aandacht aan mezelf besteden. Dat gebeurt (bijna) niet meer. En dat is juist waar we zo naar verlangen. Stilstaan bij vragen als ‘wie ben ik?’, ‘waar sta ik voor?’, ‘hoe bepaal ik mijn prioriteiten en hoe maak ik keuzes?’, ‘hoe ga ik om met alle verwachtingen van iedereen om me heen?’, ‘hoe geef ik genoeg ruimte aan de persoon die ik ben, met mijn behoeftes?’, ‘wat is voor mij de ideale invulling van de mama van nu?’
Dankzij de inspiratie, behoeften van vele nieuwe moeders en uiteraard mijn eigen kennis en ervaring, heb ik een training ontwikkeld speciaal voor de ambitieuze moeders: Mambitieus! Uiteraard zijn alle moeders (met veel en weinig ervaring) welkom om deel te nemen. Een training waarbij je in 7 avonden met ambitieuze moeders de tijd en ruimte neemt om te reflecteren, te delen en te bouwen aan meer zelfvertrouwen als moeder en vooral als vrouw! Opdat je meer kunt genieten van de kleine dingen, bewust je eigen keuzes maakt en met een glimlach al jouw rollen vervult.
Voor meer informatie, kijk hier.
