Balans werk en privé? Hoe hou je het zelf in de hand? Vandaag op Internationale Vrouwendag – de dag waarop wordt stil gestaan bij het gevoel van solidariteit en strijdbaarheid van vrouwen overal ter wereld – blogt gastblogger Jozefien hierover.

Nieuwe baan! 4 dagen werken? Het moest niet gekker worden! Maar de baan lijkt interessant, de collega’s leuk en een mooie organisatie. En praktisch gezien: dicht bij huis (15 km), oppas voor de kinderen geregeld en, het belangrijkste, mijn man is vrijdag vrij om onze 3 kinderen op te vangen. Het plaatje zag er top uit! Dat had ik even goed georganiseerd. Ja ja, mama heeft een nieuwe baan!

Bleek de praktijk even tegen te vallen…

Dichtbij huis klinkt op papier erg goed. Nadeel van die 15 km echter was dat deze door de welgevreesde Coentunnel liep, ’s ochtends en ja dus ook ’s avonds dikke file. Na een paar dagen was ik er al achter dat dit fileleed mij wel eens de das om kon doen. Ik had geen tijd meer ’s avonds voor mijn kinderen, doordat ik in hun tijd in de auto zat te wachten totdat ik weer een meter op kon schuiven. Terwijl ik dat moment met hen ’s avonds juist zo belangrijk en gezellig vind. Wat nu?!? Juist, je gaat meten. Want hoe lang deed ik er nou echt over van deur tot deur. Was het echt zo lang, of was het puur gevoel? Na 2 weken had ik een resultaat waar zelfs de meest doorgewinterde filerijder niet blij van wordt. Ik kon wel janken.

Als klap op de vuurpijl kwam mijn man ook met spetterend nieuws: hij zou 150 km verderop fulltime gaan werken voor de duur van 1,5 jaar om zo eindelijk te kunnen worden wat ie altijd al heeft willen worden. Super leuk natuurlijk…voor hem. Maar hoe zit het dan met de vrijdag?!?

Dus daar zit ik.

3 dagen in de week waarop ik kruipend van huis naar werk en van werk naar huis rijd, een vrijdag waarop het op werk zo rustig is dat ik kanonnen kan afschieten en de kinderen alleen thuis zijn. Juist ja. Tijd voor actie. Want wat wil IK eigenlijk? Ik wil…

• op tijd thuis zijn, zodat ik met mijn kinderen kan eten en het avondritueel rustig kan doorlopen.
• op vrijdag thuis zijn zodat ik de kinderen kan opvangen en er voor ze kan zijn.
• projecten draaien op mijn werk waar ik energie van krijg, zodat ik met plezier naar mijn werk ga.
• En ik wil dat mijn gezinloze baas dit plaatje ook heel erg voor zich ziet!

Stap 1 is gezet à wat wil ik?

En dan kom je natuurlijk bij stap 2.

Hoe ga ik dit realiseren?

En daar zijn vaak partijen bij nodig die jouw plan niet altijd voor de hand vinden liggen. Zo had mijn baas liever dat ik 36 uur ging werken i.p.v. mijn geëiste 32 uur en thuiswerken behoorde niet tot de mogelijkheden.

Een goede voorbereiding op het gesprek met mijn baas was dus noodzaak. Waar begin je dan? Ervoor zorgen dat ik onmisbaar ben. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig kwam ik er in mijn werk snel achter dat het bedrijf bepaalde skills mist die ik toevallig wel in huis heb. Lucky me. Dus na een paar weken me daar volledig op te hebben gericht, kreeg ik een signaal dat nu het moment was aangebroken. Dat signaal kwam van een collega die in de boom op dezelfde hoogte als mijn baas op een tak zit. Of ik alsjeblieft met hem wilde trouwen, want hij kon echt niet meer zonder mij en ja dat had hij mijn baas ook al verteld. Yes! Hoe recht voor z’n raap wil je het hebben. Mission almost accomplished.

Een goede voorbereiding is het halve werk

De volgende stap werd mijn gesprek zo voor te bereiden dat mijn baas niet anders kon dan akkoord gaan met mijn voorstel. Als ik echt zo onmisbaar was, dan zou ze het niet leuk vinden als ik weg zou gaan.

Dus begon ik mijn gesprek met het feit dat mijn man ver weg een meer dan fulltime baan had gevonden, punt. Ze reageerde gelukkig zoals ik had verwacht. Ik zag grote ogen en de denkwolk met ‘Shit!!!’ verschijnen. Goed, ze denkt dat ik nu dus mijn baan ga opzeggen. Nu langzaam de pijn verzachten. Dus vertelde ik dat het voor mij logistiek gezien wat aanpassingen vergt m.b.t. mijn baan en dat ik daarom graag op vrijdag thuis zou willen werken. Haar reactie kwam sneller dan snel: ‘Ja dat mocht! Was echt helemaal prima!’ Check. En op de vraag of ik op drukke filedagen wat eerder weg kon zodat ik thuis alles in het gareel kon houden, kreeg ik ook een ‘natuurlijk, helemaal geen probleem’-reactie. In gedachte maakte ik een dansje op haar tafel. Hoe fijn als je plan werkt!

Ik was er natuurlijk nog niet helemaal. Na deze stap komt nog een hele belangrijke stap: het uitvoeren van datgene wat bereikt is. Dus na het gesprek heb ik gelijk mijn agenda aangepast en tevens de handtekening onder mijn mailadres voorzien van een ‘op vrijdag werk ik thuis’ tekst. Het moge maar duidelijk zijn voor de rest van de wereld dat ik goed voor mezelf zorg.

Wil je meer lezen over balans? Lees dan de blog 4 stappen naar balans.